ඔන්න එකෝමත් එක කාලෙක චීනයේ උන්නලු වයසක ගොවියෙක්.
එයාගේ ගොවි පොළේ උන්නලු වයසට ගිය අශ්වයෙක්.
දවසක් ඒ වයසක අශ්වයා ගොවි පොළෙන් පැනලා කඳුකරයට ගියාලු.
ඒක දැනගත්තු ගමේ මිනිස්සු කිව්වලු අනේ මේ වයසක උන්දෑගේ අවාසනාවට, හිටපු පරණ අශ්වයා පැනලා ගියා කියලා.
ඊට පිළිතුරු වශයෙන් ගොවියා නොසැලකිල්ලෙන් කිව්වලු
කවුද දන්නේ ඒක මගේ වාසනාවද,අවාසනාවද කියලා ?
එයාගේ ගොවි පොළේ උන්නලු වයසට ගිය අශ්වයෙක්.
දවසක් ඒ වයසක අශ්වයා ගොවි පොළෙන් පැනලා කඳුකරයට ගියාලු.
ඒක දැනගත්තු ගමේ මිනිස්සු කිව්වලු අනේ මේ වයසක උන්දෑගේ අවාසනාවට, හිටපු පරණ අශ්වයා පැනලා ගියා කියලා.
ඊට පිළිතුරු වශයෙන් ගොවියා නොසැලකිල්ලෙන් කිව්වලු
කවුද දන්නේ ඒක මගේ වාසනාවද,අවාසනාවද කියලා ?
දවසක් අර පැනලා ගිය අශ්වයා කැලෑ අශ්වයෝ කීප දෙනෙක් එක්ක ගොවි පොළට ආවලු.
ඒ වග දැනගත්ත මිනිස්සු කිව්වලු අනේ මේ වයසක උන්දෑගෙ වාසනාවට අර නාකි අශ්වයා තව අශ්වයොත් අරන් ආපහු ඇවිත් කියලා.
එවෙලෙත් පිළිතුරු වශයෙන් ගොවියා නොසැලකිල්ලෙන් කිව්වලු
කවුද දන්නේ ඒක මගේ වාසනාවද,අවාසනාවද කියලා ?
ඒ වග දැනගත්ත මිනිස්සු කිව්වලු අනේ මේ වයසක උන්දෑගෙ වාසනාවට අර නාකි අශ්වයා තව අශ්වයොත් අරන් ආපහු ඇවිත් කියලා.
එවෙලෙත් පිළිතුරු වශයෙන් ගොවියා නොසැලකිල්ලෙන් කිව්වලු
කවුද දන්නේ ඒක මගේ වාසනාවද,අවාසනාවද කියලා ?
මෙහෙම ආපු කැලෑ අශ්වයෙක් හීලෑ කරන්න හිතපු ගොවියාගේ පුතා අශ්වයගෙ පිටෙන් වැටිල කකුළක් කඩා ගත්තලු.
පුතාව බලන්න ගොවි පොළට ආපු මිනිස්සු කිව්වලු අනේ මේ වයසක ගොවියගෙ අවාසනාවට එකම පුතාගෙත් කකුලක් කැඩුනනෙ කියලා.
එවෙලෙත් පිළිතුරු වශයෙන් ගොවියා නොසැලකිල්ලෙන් කිව්වලු
කවුද දන්නේ ඒක මගේ වාසනාවද,අවාසනාවද කියලා ?
පුතාව බලන්න ගොවි පොළට ආපු මිනිස්සු කිව්වලු අනේ මේ වයසක ගොවියගෙ අවාසනාවට එකම පුතාගෙත් කකුලක් කැඩුනනෙ කියලා.
එවෙලෙත් පිළිතුරු වශයෙන් ගොවියා නොසැලකිල්ලෙන් කිව්වලු
කවුද දන්නේ ඒක මගේ වාසනාවද,අවාසනාවද කියලා ?
එක දවසක් හමුදා කණ්ඩායමක් ගමට ඇවිත් හමුදාවට බඳවාගන්න කියලා ගමේ තරුණ ළමයි සේරම අරන් ගියාලු. කකුල කැඩුන ළමයා විතරක් දාලා ගියාලු.
ඒවෙලාවෙත් ගොවියා කිව්වලු
කවුද දන්නේ ඒක මගේ වාසනාවද,අවාසනාවද කියලා ?
ඒවෙලාවෙත් ගොවියා කිව්වලු
කවුද දන්නේ ඒක මගේ වාසනාවද,අවාසනාවද කියලා ?
අපට යම් විපතක් හෝ කරදරයක් සිදුවූ විට ඒ පිළිබඳ මැදහත් සිතින් බැලිය යුතුය. ඒ ඔස්සේ කල්පනා කර අපේ හිත දුර්වල කරගත් යුතු නැත. මේ දෙය සිදුවූයේ හොඳටදැයි නරකටදැයි අපි කවුරුර්ත් දන්නේ නැත.එනිසා හැම විටම අපි නොසැලී සියල්ලට මුහුණ දිය යුතුය.
චීනෙත් එහෙනම් එහෙමයි නේ?
ReplyDeleteදැන් බලන්න මම මේ කතාව කියෙව්වා.. කවුද දන්නේ වාසනාවද අවාසනාවද කියල!
Good story. I have experienced a similar incident in 1979, when I was returning home from tuition class. I was going to get 119 bus from Dehiwala around 7.0PM.
ReplyDeleteWhen I was walking towards the (railway station) 119 bus terminus, one bus leaving the bus halt. I signalled to stop, but that driver did not even slowdown. I gave a chase to catch it at the next halt, which is about 150M away. (un)fortunately, when I was closing in, bus took off. But I not gave up my chase, because I know it should stop at the Galle road crossing, which is about 25M away. Again I missed it by a whisker. So much disappointed, I walk back to the bus terminus and sat in the next bus.
As I go pass the Bellanwila temple in the second bus, that bus (the one I was chasing 30 minutes ago), was lie on it's side in the paddy fields. That bloody driver lost control and rolled in to paddy fields. Almost all the passengers got hurt, one old lady died in that incident. So, missing that bus was not my bad luck, in fact it's my luck.
good story
ReplyDelete