ජීවිතය සහ රැකියාව

බස් එකේ යද්දී දුරකථන සංවාදයක් (අනිත් අයටත් ඇහෙන්න කතා කරපු නිසා) ඇසුනු නිසා ඒ ඔස්සේ ගෙතුන කතාවක්...හිතන්නට යමක් , යමක් නෙමේ බොහෝ දේවල් ඒ සංවාදය ඇතුලේ තිබුනා.

ඔහු යම්කිසි ආයතනයක අළෙවි කලමණාකරුවෙක්. සේවා කාලය වසර අටක්. ඔහුට අනුව එම සේවා කාලය තුල ඔහු යටතේ සේවය කල අනෙකුත් සේවකයින් සමග උපරිමයටම කැප වෙලා ආයතනයට වඩාත් හොඳ ආදායමක් ලබාදුන් අයෙක්. ඒත් පහුගිය වසර අගභාගය වෙනකොට රටේ පවතින ආර්ථික මට්ටමත් එක්ක බොහෝ ව්‍යාපාර වල අළෙවිය අඩුවෙනවා. මේ ආයතනයටත් එම කලදසාවම ලබලා. හොඳටම ලාබ ලබපු ආයතනයක ආදායම අඩු වෙනකොට ඒ ගැන හොයා බලපු ආයතනයේ කළමනාකාරීත්වය දෝෂාරෝපණය කරන්නේ අළෙවි අංශයට. රටේ ආර්ථික උද්දමනයත් එක්ක මිනිස්සු ඔවුන්ගේ අවශ්‍යතා සඳහා භාණ්ඩ මිලදී ගැනීම් සීමා කර ඇතිබව ආයතන ප්‍රධානීන් වටහා ගන්නේ නෑ වගේම මෙතෙක් කලක් ඔහුගෙන් ආයතනය ඉටුකල සේවාව ඔවුන්ට වැදගත් වෙන්නෙත් නෑ..ඔය හේතූන් නිසා ඇතිවූ කලකිරීමෙන් ඔහු සේවයෙන් ඉවත් වෙනවා.
මෙතනින්න් එහාට ඒ දුරකථන සංවාදය ඒ විදිහටම දාන්නම්

""මට දුක රස්සාව නැති උන එකට නෙමේ මචං..රස්සාව නිසා නැතිවෙලා තියන දේවල් වලට.."

"උදේට පුතාව නර්සරි යවන්න ලෑස්ති කරන්න හදනකොට තාත්තිට බෑ කියලා දුවන්නේ වයිෆ් ළඟට"

"දුවට හෝම් වර්ක් කියලා දෙන්න හදනකොට අම්මී වැඩ ඉවර කරලා ඇවිත් කියලා දෙයි කියනවා.. කොටින්ම කිව්වොත් අම්මා ට බෙහෙත් ගේන්න යන්නත් මට එන්න එපා වයිෆ් ව එක්කන් යන්නම් කිව්වනෙ"

"අපේ ගෙදර කිසිම කෙනෙක් කිසිම උදව්වක් මගෙන් ඉල්ලන්නෙ නෑ..අඩුම තරමේ ගෙදර ඉන්න බල්ලා පූසාවත් මගෙත් එක්ක එකතු නෑ..රස්සාව හින්දා මම මේ මිනිස්ස්න්ගෙන් කොච්චර නම් දුරස් වෙලාද?"

"උඹට කියන්න මචං..අපේ නංගිලගේ ගෙදර දානයක් තිබිලා එහේ ගියා. අපේ අක්කගේ මහත්තයා අනිත් නෑදෑයො බැහැලා වැඩ. අරක ගේන්න යමු ,මේක මෙහෙම කරමු..කියලා වැඩ. ඒ එක්කෙනෙක්ටවත් මම උන්නද කියලවත් ගානක් නෑ. ඒ මිනිස්සුන්ට මම අමුත්තෙක්. "

අපි අපේ සේවා ස්ථානයට අවංක වෙන්න ඕන. අපේ රාජකාරිය නිවැරදිව කැපවීමෙන් කරන්නත් ඕන. ඒත් රාජකාරිය ජීවිතේම කරගත්තම කවදාහරි අපෙන් ගිලිහෙන බැඳීම් දිහා බලාගෙන සුසුම් හෙලන්න වෙන බවත් මතක තියාගන්න ඕන.

මටත් මේ ටිකම වගේ සිද්දවේගෙන එනවා නේද කියලා හිතුනා.

ගොඩක් වෙලාවට ආයතනයකට අපේ වටිනාකම තියෙන්නේ ඔවුන්ට අපෙන් ලාභයක් තියනකන් විතරයි. ඒ කියන්නේ ඔවුන් බලාපොරොත්තු වෙනවටත් වඩා අපෙන් ඔවුන්ට සේවයක් වෙනවානම් පමනයි. අපෙන් ඔවුන් ලද සේවාවේ ගුණාත්මක බව යම් හේතුවකින් අඩු උනොත් (අපේ වරදක් නොවී අපට පාලනය කරන්නට නොහැකි යම් කාරණාවකදී උනත්) අපි අපේ සේවා කාලය තුල පෙර කල දේවල් ඔවුන්ට ඒතනින් එහාට වැදගත් වෙන්නේ නෑ. අපි මෙහෙමයි කලේ' අපි කොච්චර මහන්සි වෙලා වැඩ කලාද, අපි අපි ගැනවත් නොහිතා මේකට නැහුනා, මහන්සියේ තරමට වැටුපක් වත් ගත්තේ නෑ, ඔය වගේ දේවල් ඔවුන්ට නිකම්නම් වචන පමනයි..

ඒ නිසා අපේ පෞද්ගලික ජීවිතයයි, අපිට සමීප අපේ කියන අයයි අමතක කරලා රැකියාව ජීවිතේ කරගත්තොත් අවසානයට ඉතුරු වෙන්නේ කලකිරීම් සහ සිත් රිදීම් පමනයි. ඒ නිසා රාජකාරී ජීවිතයි පෞද්ගලික ජීවිතයයි සමබර කරගෙන නොගියොත් මම කලින් කිව්ව පුද්ගලයට වගේ ගිලිහී ගිය බැඳීම් දිහා බලාගෙන දුක් වෙන්න පසුතැවෙන්න සිද්ද වෙයි.