කතාව ආරම්භය නම් මටත් ගැලපුනා. කෝච්චියේ යන ගමන් ජනේලෙන් වට පිටාව බලමින් යන එක. පොතේ හරි අඩක් කියවන තෙක්ම පොත මොනවගේ අවාසානයකට යනවද කියලා හිතාගන්න බැරි උනා. කෝශලී ගේ පරිවර්තන ශෛලියට කම්මැලිකමක් නැතිව කියවන්න පුලුවන් උන නිසා එක දවසින් කොහොම හරි කියවලා ඉවර කරනවා කියලා හිතාගත්තා.
මේ පොතේ චරිත එකකටවත් මගෙ හිතේ කැමැත්තක් ඇති උනේ නෑ. රැචල් කියන්නේ මත් පැන් වලට ඇබ්බැහිවෙලා , ඒ නිසාම රැකියාව අහිමි කරගත් , ටොම් ගෙන් දික්කසාද උනත් ඔහුව අතහරින්නට අකමැති තමන් ගැන නොසිතන වෙරි උනහම තමන් කියන කරන දේ උනත් නොදන්න කිසි කමකට නැති ගැහැණියක්.ඒ උනාට ඇගේ කුතුහලයට සහ ඕන දෙයක් වෙච්චදෙන් කියලා හැම එකකම මැද්දට පනින ගතියට නම් මම කැමතියි.
ඇනා, රේචල්ගේ කලින් සැමියාගේ දෙවන බිරිඳ වගේම ඔවුන් දික්කසාද වෙන්නට පදනම්වූ ටොම් සමග අනියම් සම්භන්දයක් පැවැත්වූ කාන්තාව. කුඩා දියණියකගේ මවක්. ටොම් සහ රැචල් ජීවත් වූ නිවසේ අකමැත්තෙන් ජීවත් වෙමින් රැචල්ගෙන් නිතර සිදුවෙන කරදර ඉවසමින් සිය පවුල රැකගන්න උත්සාහ කරන කාන්තාවක්.
මේගන්, හිතුවක්කාරකම නිසා කුඩා කාලයේදීම ජීවිතය අයාලේ යවාගත්, නමුත් ස්කොට් සමග විවාහයෙන් පසු වඩා හොඳ ජීවිතයක් ගත කරන්නට හැකියාව තිබියදීත් ඉන් සෑහීමට පත් නොවන ඇය විසින් කරන ලද හා කරමින් පවතින වැරදි නිසා ආතතියට පත් කාන්තාවක්.
මෙම කාන්තාවන් තුන්දෙනා සහ ටොම්, ස්කොට්, කමල් යන පිරිමි චරිත තුන වටා ගෙතුණු මුලදී ත්‍රාස ජනක කතාවක් විදිහට නොදැනෙන අඩක් කියවීමෙන් පසු කුතුහලය මුසු ත්‍රාසයක් දැනෙන අපූරු කතාවක්. මේ පොතේ මට දැනුනු විශේෂත්වය තමයි ගොඩක් වෙලාවට මිනීමැරුම කරපු කෙනාට අපේ සැකය කිසිසේත්ම යොමු වෙන්නෙ නැතිවෙන්න කතාව ලියන්න ලේඛිකාව ගත්ත උත්සාහය . ඇත්තටම ඇය සාර්ථකයි.
ඒ වගේම ටොම්..රැචල් ගේ බීමත් කමින් ප්‍රයෝජන ගන්න පිරිමියෙක්. එහෙම අය අපේ සමාජයේත් නැතුවා නෙමේ. තමන් බීපු වෙලාවට මොනවද කරන්නෙ කියලා තමන්ම නොදන්න බව රැචල්ට අඟවලා ඇය නොකල වැරදිවලට සමාව ගන්න ඇයව පොළඹවන්න තරම් ටොම් කපටියි. එහෙම විටින් විට සිද්ද වෙනකොට ගොඩක් බිව්වම මම කරන දේවල් මට මතක නෑ කියලා හිතන්න නිකන්ම රැචල් පෙලඹුන එකත් පුදුමයක් නෙමේ..
කියවලා නැති අය කියවන්න. මෙහි මුල් කෘතිය "The girl on the train" වසරක් ඇතුලත පිටපත් මිලියන පහළොවකට වඩා අළෙවි වෙනවා. භාෂා 40 කට වඩා පරිවර්තනය වී තිබෙනවා. මේ ඇසුරෙන් චිත්‍ර පටියකුත් නිපදවා තිබෙනවාලු.
